کد مطلب:317249 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:327
وجه تسمیه و القاب حضرت عباس
همانطوری كه در فصل گذشته مطرح شد، پس از تولد حضرت عباس (ع)، حضرت علی (ع) فرمودند: «من نام این كودك را به نام عمویم عباس نامیدم».
عباس از لحاظ لغوی به چه معنایی است؟ عباس صفتی عربی از صیغه ی مبالغه است كه دارای چند معناست كه مهم ترین و نزدیك ترین معنای آن، «بسیار ترش روی» است [1] از آنجایی كه حضرت علی (ع) به وسیله ی بصیرت ملكوتی خود فرزندش عباس (ع) را نسبت به دشمنان و معاندان، قاطع و خشن می دانست و او را از مصادیق بارز و روشن «اشداء علی الكفار» (یاران محمد نسبت به كافران معاند، خشن و انعطاف ناپذیر هستند. سوره ی فتح / آیه ی 48) می دانست، نام او را عباس نامید. [2] .
از دیگر معانی كلمه ی عباس، «شیر بیشه و شیری كه دیگر شیران از او بگریزند» می باشد [3] این معانی نیز مصادیق بارز شهامت و شجاعت حضرت عباس (ع) است چرا كه آن حضرت (ع) شجاعت علوی را از پدر و شجاعت عامری را از مادر به ارث برده بود، و وجودش در جهان
[ صفحه 42]
ملكوت برای پرچمداری روز عاشورا بوده است تا ذخیره ی باكفایت آن روز باشد. علامه ی حائری در كتاب «معالی السبطین» در این خصوص می نویسد: «امیرمؤمنان علی (ع) او را از این رو عباس نامید كه به شجاعت، شكوه، صولت و خشم او در پیكار با دشمنان آگاهی داشت.»
سپس اضافه می كند كه: «واژه ی عباس به معنی شیر ژیان نیز می آید، دشمنان در برابر او لرزه بر اندام می شدند و چهره شان از ترس او درهم گرفته می شد. او قهرمانی بود كه شجاعت را از پدرش به ارث برده بود و بینی گمراهان در برابر او به خاك مالیده می شد.» [4] .
حضرت عباس (ع) دارای القاب و كنیه های بسیار است كه در این فصل به تحلیل و بررسی مهم ترین آنها می پردازیم.
عباس از لحاظ لغوی به چه معنایی است؟ عباس صفتی عربی از صیغه ی مبالغه است كه دارای چند معناست كه مهم ترین و نزدیك ترین معنای آن، «بسیار ترش روی» است [1] از آنجایی كه حضرت علی (ع) به وسیله ی بصیرت ملكوتی خود فرزندش عباس (ع) را نسبت به دشمنان و معاندان، قاطع و خشن می دانست و او را از مصادیق بارز و روشن «اشداء علی الكفار» (یاران محمد نسبت به كافران معاند، خشن و انعطاف ناپذیر هستند. سوره ی فتح / آیه ی 48) می دانست، نام او را عباس نامید. [2] .
از دیگر معانی كلمه ی عباس، «شیر بیشه و شیری كه دیگر شیران از او بگریزند» می باشد [3] این معانی نیز مصادیق بارز شهامت و شجاعت حضرت عباس (ع) است چرا كه آن حضرت (ع) شجاعت علوی را از پدر و شجاعت عامری را از مادر به ارث برده بود، و وجودش در جهان
[ صفحه 42]
ملكوت برای پرچمداری روز عاشورا بوده است تا ذخیره ی باكفایت آن روز باشد. علامه ی حائری در كتاب «معالی السبطین» در این خصوص می نویسد: «امیرمؤمنان علی (ع) او را از این رو عباس نامید كه به شجاعت، شكوه، صولت و خشم او در پیكار با دشمنان آگاهی داشت.»
سپس اضافه می كند كه: «واژه ی عباس به معنی شیر ژیان نیز می آید، دشمنان در برابر او لرزه بر اندام می شدند و چهره شان از ترس او درهم گرفته می شد. او قهرمانی بود كه شجاعت را از پدرش به ارث برده بود و بینی گمراهان در برابر او به خاك مالیده می شد.» [4] .
حضرت عباس (ع) دارای القاب و كنیه های بسیار است كه در این فصل به تحلیل و بررسی مهم ترین آنها می پردازیم.
[1] لغتنامه ي دهخدا، ذيل كلمه عباس.
[2] پرچمدار نينوا، ص 29.
[3] لغتنامه ي دهخدا، همان جا.
[4] معالي السبطين، علامه ي حائري، ج اول، ص 437.